De depressie

in een graf vol bloemen vindt
de dood haar aards bestaan
ze staat een levenlang te bloeien
wacht tot ze gelaten gaan

je lachte om de snelheid
die hard botste met beton
het rode bloed dat stolde
na de sprong van het balkon

ontkende de depressie
die je naar beneden zoog
je liep weg voor de vergiften
die de ander op je spoog

groeide dwars door muren
schopte tegen normen aan
wist dat het niet lang zou duren
want niemand nam iets van je aan

je graaide naar het beetje
aandacht dat het leven je nog bood
versteende langzaam zonder warmte
bloeide bloemen voor de dood